Het logo en de zaal van de PvdA-manifestatie Een ander NL op 16 januari 2011 in Amsterdam kleurden rood en groen. Job Cohen noemde het milieu in z’n speech echter niet één keer. Gastspreker Jolande Sap van GroenLinks deed dat wel. Ook ging een van de inspirerende panels over duurzaamheid. Drie gedreven en deskundige groene ondernemers en een actievoerder logenstraften weer eens de oude, eendimensionale links/rechts tegenstellingen. Prominent gastspreker Emile Roemer wist die tussen kapitaal en arbeid overigens weer tot leven te wekken. Zowel met zijn vocabulaire (‘het volk dienen’, ‘schouder aan schouder’) als door, letterlijk, de mouwen op te stropen. Met dat laatste veranderde hij symbolisch van een white collar in een blue collar. Als brug tussen de vele ouderen en jongeren op de manifestatie werkte dat uitstekend. Want als progressief Nederland, dat andere links, één opdracht heeft, is dat wel het overbruggen van de vele, al dan niet vermeende tegenstellingen en tweedelingen. Die tussen oud en jong, tussen lager en hoger opgeleide mensen, autochtoon en allochtoon, mensen met een baan en uitkeringsgerechtigden, mensen met en zonder angst voor de toekomst, gezonde en zieke mensen, gelovigen en niet-gelovigen, etc.
Op sociale punten konden de linkse sprekers, alle drie nieuwkomers als partijleiders, elkaar goed vinden. Cohen, Roemer en Sap willen mensen aan de onderkant niet eenzijdig op laten draaien voor de kosten van de banken-, financiële en economische crisis. Ze willen extra investeren in onderwijs in plaats van bezuinigen. Om kinderen zoals Cohen’s denkbeeldige ‘Jordy’ (hebben Henk en Ingrid een kleine?) z’n talenten te laten ontplooien.
De drie politiek leiders spraken ieder vanuit hun eigen partij- en verkiezingsprogramma’s. Echt sprankelend was het allemaal niet, maar ze stónden er wel samen, op dat podium. PvdA, SP en GrLi hadden echter best een stap in samenwerking verder kunnen zetten. Waarom geen gezamenlijke, progressieve mini-agenda, met, zeg, ‘investeren in onderwijs’ en ‘geen nieuwe kernenergiecentrale’ en ‘verdeel de kosten van de verschillende crises eerlijk’? Dan kan ‘de maatschappelijke progressieve meerderheid’ waar Cohen over sprak, zich ergens aan verbinden. Nu moeten mensen zich vastklampen aan de (nogal christelijk beladen, Obama-like) ‘hoop’ die de drie zien de in de samenleving. Het andere links moet nog warm draaien, maar als de lente komt…
Een Waterstof tegen het restje angst dat u in dit nieuwe tijdperk mogelijk nog verlamt. Cas Wouters bezweert nog maar eens: angst voor de teloorgang van de seksuele moraal is ongegrond. Zelfs in een tijd met wankelend onderwijs pornoficeren jongeren hun eigen leven niet. Of was het vonnis van de parlementaire commissie Dijsselbloem over het Nederlandse onderwijs te streng? Volgens Jos van Kemenade wel. Met een zo rap veranderde leerlingenpopulatie en weinig onderzoek naar hoe het er op scholen werkelijk aan toe gaat moeten we ons onderwijsapparaat niet overhaast afschrijven. Dat sentiment deelt Ahmed Marcouch, die in het Nederlandse onderwijsstelsel de sleutel tot verheffing van alle bevolkingsgroepen ontwaart. Concurrentie tussen openbaar en bijzonder onderwijs vindt, zo stelt hij onder meer, niet alleen plaats op kwaliteit, maar ook op tolerantie. Vrees dus niet voor islamitische scholen. En ook niet voor inwoners van islamitische landen, want zelfs in Iran ontdekte Marina Lacroix niets dan normale mensen. Wim Lourens is door Leezenbergs geruststellingen bij de (in Iran populaire) Koran nog niet overtuigd en wijst op hetgeen hij zelf in de verzen ontwaarde. Als dat u op het eind van deze Waterstof toch weer doet beven, lees dan voor het slapen gaan het pleidooi van August Hans den Boef tegen het gebrek aan rationaliteit en compassie van de massa en wacht onverschrokken tot het volgende nummer.
Waterlog 