Groente, idealisme en karakter

Onder de indruk was ik toen ik vorige week Eeuwige moes van Catherine van Kampen op televisie zag. De documentaire ging niet alleen over de teloorgang van de biodiversiteit van gewassen (wereldwijd is 75% van alle landbouwgewassen de afgelopen eeuw uitgestorven) maar ook over de schoonheid en authenticiteit van mensen; in uiterlijk en karakter. En over de destructieve kant van de instrumentele rede, waar we ons keer op keer van bewust moeten blijven.

Eeuwige moes gaat over idealisten die vechten voor het behoud van een diversiteit aan groenten en gewassen. Ruurd Walrecht was zo’n idealist: op zijn Oerakker verbouwde hij veertig jaar lang allerlei variëteiten van groenten en lanten die binnen de geïndustrialiseerde landbouw buiten de boot lijken te vallen en langzaam uitsterven. In een ‘groene ark’ verzamelde hij de zaden totdat hij –teleurgesteld dat zijn project niet erkend werd- plotseling naar Zweden vertrok. Zijn akker en verbouwereerde vrienden achter zich latend.

Read Full Post »

Slow Food. Een bezoek aan de Terra Madre

Helemaal in Middelburg? Veel Amsterdammers versleten mij voor gek dat ik dit weekend maar liefst tweeëneenhalf uur in de trein wilde gaan zitten voor de Terra Madre, een groot evenement van de Slow Food beweging. Maar enige slow travel voordat je kan genieten van al die verschillende smaaksensaties leek mij geen verkeerde keuze. Bijna kreeg ik spijt toen er een trein ontspoorde ergens tussen Den Haag en Rotterdam en het vervoer ontregeld was. Gek genoeg is het resultaat van zo’n vertraging echter dat je opeens in gesprek raakt met andere mensen. Alsof op zo’n non-moment, dat we wereld even iets minder gestructureerd is en het niet duidelijk is hoe de reis verder gaat, er ineens tijd is voor sociale interactie. Als het systeem even hapert, van slag is, lijkt het altijd alsof mensen levendiger worden. Geen gemopper, maar juist plezier en humor waren het resultaat van het falen van de NS.

Slow Food zou je ook kunnen zien als een organisatie die zich richt op juist die mooie dingen die net buiten het systeem vallen. Het is een internationale beweging die zich bezighoudt met het instandhouden en opnieuw uitvinden van voedselsoorten, ingrediënten en bereidingswijzen die door processen van modernisering en globalisering lijken uit te sterven. Er wordt daarbij de nadruk gelegd op eerlijke en milieuvriendelijke productie. De beweging combineert twee schijnbaar tegengestelde intenties: culinair genot en idealisme. De Terra Madre is een bijeenkomst voor ambachtelijke en kleinschalige producenten en is georganiseerd naar het voorbeeld van het gelijknamige, beroemde tweejaarlijkse evenement in Turijn. De manifestatie in Middelburg was de eerste van dit soort in Nederland. Eén van de tekenen dat het goed gaat met de Nederlandse Slow Food vereniging. Van een vrijwilliger begreep ik dat er de laatste maanden een opvallend grote aanwas van nieuwe leden heeft plaatsgevonden.

Read Full Post »

Gebruik je kop, dus

Blogger Steeph van het zojuist omgekatte Sargasso heeft het helemaal uitgezocht. Dat onderzoek van TNO (overigens betaald door de vereniging van fabrikanten van plastic bekertjes) dat zou uitwijzen dat plastic bekertjes beter waren voor het milieu dan af te wassen mokken? Helegaar niks van waar!

Read Full Post »

Zojuist verschenen: een buitengewoon vrijzinnige Waterstof

Cartoon door Bas Köhler

Geen seks, geen drugs, religie in de politiek. De jaren vijftig? Nee hoor, Nederland anno 2007. Waterstof gaat op zoek naar vrijzinnigheid in een zee van dwangmatigheid. Hoe feministisch is de aanval op de bimbocultuur? Moeten progressieven preuts pornoficatie gaan bestrijden? Er is een derde weg, stellen Brechtje Paardekoper en Dylan van Rijsbergen. De eerste roept om een abrikozen-offensief, de ander om een nieuwe Jan Wolkers (had de oude dat nog maar kunnen meemaken!). De seksuele revolutie van de jaren zestig moet nieuwe betekenis krijgen in onze tijd. Volgens Elsbeth Etty en August Hans den Boef gaat de PvdA naar God als zij de Nederlandse traditie van vrijzinnigheid verloochent en er niet in slaagt om haar moslim-aanhang weg te slepen onder het juk van moskee en imam. Dick Pels vindt dat er een nieuw vrijzinnig kruispunt moet worden vrijgemaakt in de Nederlandse politiek. Wijnand Duyvendak vraagt zich af: kun je het milieu wereldwijd eerlijk verdelen of is het ‘eigen overstroming eerst’? Uit de Gordel van Smaragd leert Roy Voragen ons dat die edelstenen maar voor weinigen zijn weggelegd in een compromisloze meritocratie. Sjoerd Hauptmeijer kijkt in de glazen bol en ziet daar het spook van het ontspoorde hyperkapitalisme. Help! Wie redt ons? Bokito misschien?

Klik hier voor de Waterstof van deze maand

Read Full Post »

Milieumoraalridders

Onlangs heb ik mijn CO2 voetafdruk tot dinosaurusproporties opgeblazen door naar de VS op vakantie te gaan. In het Walhalla van de consumptiemaatschappij bezocht ik de vergrijzende hippiekolonie Berkeley in Californië. Daar in het ultieme toevluchtsoord van Hybride Autogekken, Vegafanaten en T-shirtradicalen, kreeg ik nogal jeuk van al die groene sociaalbewogenheid in één van de rijkste gebieden van het rijkste land ter wereld.

Read Full Post »