Adoptie of pleegzorg: een wereld van verschil?

Wat de motieven van mensen zijn om kinderen van andere ouders te verzorgen, is hun privézaak. Maar de staat moet opkomen voor de belangen van diegenen dit dat zelf niet kunnen: kinderen. Gek genoeg doet de staat dat niet consequent: er bestaat een raar verschil in criteria voor mensen die willen adopteren en mensen die permanent pleegkinderen in huis willen halen.

In beide gevallen is er een onderzoek de motieven van de aanstaande pleeg- en adoptieouders. Maar de accenten in die onderzoeken verschillen. Is adoptie bedoeld om ouders te helpen die ongewenst kinderloos zijn, bij pleegkinderen wordt in de eerste plaats naar het belang van het kind gekeken. Gevolg? Een run op adoptiekinderen uit het buitenland, terwijl ‘onze eigen’ kinderen die een plekje in een gezin zoeken, lang moeten wachten.

Read Full Post »

Racisme en seksisme

Racisme en seksime gaan vaak hand in hand. In het recente nummer van het tijdschrift ‘Opinio’ staat een artikel van Burke-Stichting-voorzitter en rechtsfilosoof prof.dr. Andreas Kinneging, getiteld “De vloek van het feminisme” .

Kinneging laat mijn bloeddruk in ongekende hoogten stijgen. Kinneging:
“[…] Behalve het argument van de vergrijzing is er nog een ander, minstens even belangrijk argument om meer kinderen te krijgen. Want met dit soort cijfers zal de Europese bevolking langzaam maar zeker verdwijnen, en met haar de Europese cultuur. Europa zal dan geleidelijk aan arabiseren en islamiseren. Geen aantrekkelijk perspectief voor nakomelingen en voor de wereld als geheel, die aan de Europese cultuur zo ontzaglijk veel goeds te danken heeft.” Toemaar.

Read Full Post »

Het lineaire tijdperk is voorbij

Stel je een leven voor waarin alles van tevoren bepaald is. Waarin je levensloop bestaat uit een lineaire hoeveelheid fases met elk hun eigen doel en ontwikkeling. Begin bij de kindertijd, de kleuter-en basisschool, waarin je veel speelt en veel leert. Dan de middelbare school: eveneens veel leren, maar ook je eerste ervaringen in de liefde. Dan ga je studeren: veel lol, drankgelagen en experimenten met seks. Dan ontmoet je aan het einde van je studententijd ‘de ware’, waar je een paar jaar later mee gaat samenwonen en misschien zelfs trouwt. Je gaat werken, je verantwoordelijker gedragen; geen wilde drinkgelagen meer en zeker geen romantisch geflierefluit. Dan krijg je kinderen, die je opvoedt in een harmonische gezinssituatie. Die gaan op een gegeven moment op kamers, waarna je nog een decennium doorwerkt en toe bent aan je pensioen, waar je heel fatsoenlijk met je partner van gaat genieten, temidden van al je lieve kinderen en kleinkinderen.

Bovenstaand statische model is voor velen nog steeds het ideaal: het leven begrepen als een aantal consecutieve, zich niet herhalende fases (of het moet dan in de dementie zijn, waarin je jammergenoeg de kindertijd zich herhaalt). Hoewel de tegenbewegingen van de jaren ’60 en ’70 de aanval hebben geopend op regulerende instituties, zoals het huwelijk, is vaak ook zonder dit huwelijk het statische ideaal min of meer blijven bestaan. Ook mensen die gaan samenwonen zien dat vaak als een stap naar een leven met toenemende verantwoordelijkheid. Daarnaast vindt er een re-institutionalisering plaats van samenlevingsvormen die vroeger in het traditionele model niet geaccepteerd werden: zoals het homohuwelijk. Hierbij worden nieuwe vormen opgenomen in een ouderwets, statisch fasenmodel.

Op zich zijn dat prachtige idealen. Wie zou dat niet willen, zo’n transparant leven waarin het geluk voor het grijpen ligt? Waarin je de ware tegenkomt op je 23ste en daar vervolgens de rest van je leven gelukkig mee bent? Het nadeel van mooie idealen is echter dat ze een straf worden zodra je leven minder aan dat perfecte idee voldoet. De idee dat je de boot gemist hebt als je op je 30ste nog niet die partner hebt gevonden waarmee je kinderen wil krijgen. Of dat je het grandioos verpest hebt als je op je 50ste na twee scheidingen je weer op het liefdespad moet begeven. Als dat je overkomt, is leven dan mislukt? De idee van een statische opeenvolging van fasen kan enorme stress opleveren. Het is een loodzware last op je schouders als je vindt dat je de ware nú moet vinden en het maar niet lukt.

Read Full Post »

Individualisering en solidariteit in de nieuwe Waterstof

Cartoon door Bas Köhler

Zeg het maar… Voor elkaar of uit elkaar? Ofwel: een nieuw boek van Ferry Koster en Waterlander Paul de Beer. In Waterstof een discussie over de onderwerpen van dit boek: individualisering, globalisering en solidariteit. Ruud Koopmans en Evelien Tonkens komen beiden met kritiek, Koster en De Beer reageren ieder met een repliek. Individualisering betekent ook dat er een einde komt aan het traditionele gezin. Dat is maar goed ook, vindt Malou van Hintum. Want als het op een scheiding aankomt, hebben kinderen veel meer aan een moeder die financieel op eigen benen kan staan. De neoliberale globalisering vergt een hernieuwde, scherpe profilering van sociaaldemocraten, aldus Aafke Steenhuis. Wat jammer dan ook dat de PvdA het zo laat afweten. En als we dan toch aan het PvdA-bashen zijn: prominent lid Paul Scheffer mag dan de lieveling van opiniemakend Nederland zijn, volgens Baukje Prins schreef hij een onheilsspellend asymmetrisch boek. Terwijl historicus Koen Vossen onze democratische geschiedenis in actueel licht plaatst, droomt Dick Pels niet van een partij, niet van een beweging, maar van een bond. Vrijzinnig democraten: verenigt u! Of kan vrijzinnigheid toch leiden tot kwalijke onverschilligheid? In het kader van het doorgaande seksdebat plaatst Waterstofs nieuwe redactrice Marina Lacroix een paar kanttekeningen bij de seksualisering die zowel man als vrouw bevangen heeft. Osman raakt er in elk geval van slag van, hij rijdt heen en weer, heen en weer. Als een schelp in de golven?

Klik hier om de hele Waterstof te lezen.

Read Full Post »

Een fokpremie voor autochtonen? Paul Scheffers gezinspolitiek

De migratie is een ‘brutal bargain’, aldus Paul Scheffer in zijn boek Het land van aankomst. In plaats van verrijking en winst levert zij eerder vervreemding en verlies op. De ingezetenen grijpen gemakkelijk terug op een verkrampt en nostalgisch beeld van de eigen Nederlandse cultuur en gemeenschap. Maar die kramp bestaat ook bij de migranten, die te lang zijn blijven vasthouden aan de illusie van terugkeer en het behoud van een Anatolische of Riffijnse dorpscultuur in de grote Nederlandse stad. Scheffer vindt de afweerreactie hierop van autochtone Nederlanders begrijpelijk, en hekelt het feit dat die lang is gekleineerd als vreemdelingenhaat.

We moeten die dubbele kramp overwinnen en op zoek gaan naar een nieuw ‘wij’. Maar die zoektocht werd lange tijd verhinderd door de neiging van multiculti’s om de eigen cultuur en identiteit te verwaarlozen, en het omgekeerde streven van vele migranten naar behoud van eigen cultuur en identiteit. De multiculti’s wilden niet zien dat dit ook het behoud betekende van religieuze bigotterie, de onderdrukking van meisjes en vrouwen, herkomst-nationalisme en een machistische eercultuur.

De vorming van dat nieuwe ‘wij’ vergt dus zelfonderzoek en zelfkritiek van beide kanten. Maar vreemd genoeg verwacht Scheffer die kritische houding wél van multiculti’s, moslims en migranten, maar veel minder van de onzekere autochtonen die krampachtig blijven vasthouden aan hún Nederlandse cultuur en identiteit. Hij toont zoveel begrip voor het onbehagen van de Verdonk-, Wilders- en Marijnissenstemmers (zie zijn felle reactie op Máxima) dat hun nationalistische behoudzucht min of meer wordt vergoelijkt.

Read Full Post »