Heleen Mees als cowgirl

Publicist en ‘powerfeminist’ Heleen Mees is verliefd op New York. Die stad is in haar ogen een echte ‘kansenmaatschappij’. De ongereguleerde arbeidsmarkt en het lagere uitkeringsniveau maken dat mensen veel meer op zichzelf zijn aangewezen. Vanwege het ontbreken van een sociaal vangnet is iedereen gedwongen om te werken en voor zichzelf te zorgen. Meer dan 90% van de migranten zijn er dan ook aan het werk, inclusief 65% van de migrantenvrouwen.

New York biedt nieuwkomers veel meer mogelijkheden om zich te ontplooien dan de Nederlandse verzorgingsstaat. Die werkt voor migranten juist als een verstikkende deken en werkt achterstanden in de hand. Betaald werk is nu eenmaal de snelste weg naar emancipatie. New York is daarom het ultieme model van een ‘grenzeloze’ samenleving, een ware ‘talentenmagneet’ die behalve energie en opwinding ook nog eens een dorpse gemeenschapszin uitstraalt, zo juicht Mees in haar nieuwe bundel Tussen hebzucht en verlangen.

Het is grappig dat een Amerikaan als Russell Shorto, nu anderhalf jaar directeur van het John Adams Institute te Amsterdam, op zijn beurt juist verliefd is geworden op Nederland. In een opvallend artikel in het New York Times Magazine (3.5.09) onder de titel ‘Going Dutch’ zet hij Heleen Mees min of meer op haar kop.

Read Full Post »

De lakeien van Heleen Mees

Met feminisme is niets mis. In tijden dat we nog steeds zitten met een glazen plafond, vrouwen in Nederland nog steeds vaker deeltijd werken dan mannen en veel jonge gescheiden moeders hun kinderen in armoede moeten opvoeden is het nodig dat af en toe een sterke vrouw opstaat die kritisch het gebrek aan emancipatie aan de kaak stelt. Zo iemand is jurist, econoom en NRC columnist Heleen Mees.

Ik vind het daarom ongelooflijk jammer dat Mees in haar artikelen een kille vorm van neoliberalisme het emancipatiedebat binnensmokkelt. ‘De verzorgingsstaat verstikt migranten. Bouw hem om tot een kansenmaatschappij’ kopte haar stuk in de opiniebijlage van NRC Handelsblad dit weekend. Het artikel was een lofzang op New York ‘het ultieme model voor een samenleving zonder grenzen. Het is de stad van de toekomst’. Mees woont zelf in New York en beschrijft een toestand die voor haar blijkbaar paradijselijk is ‘De winkels zijn de hele week tot negen uur ’s avonds open en de deli zelfs dag en nacht. Nannies zorgen voor de kinderen in de buurt en dogwalkers laten de honden uit.’ Daarnaast blijkt er in New York ook nog veel gemeenschapszin te bestaan en is er een ‘sterke onderlinge betrokkenheid’.

De lezer vermoedt het al: dit is een aanleiding tot de gebruikelijke neoconservatieve riedel over de verzorgingsstaat, die mensen passief zou houden en zou segregeren en vernietigend zou werken voor ‘gemeenschappen’. En inderdaad. Het langdurig afhankelijk zijn van een uitkering werkt ‘vervreemding en apathie in de hand’. In Nederland is –alweer vanwege de verzorgingsstaat natuurlijk- een ‘overschot aan laagopgeleiden gedwongen tot inactiviteit’. Maar nog meer, Mees moet ook nog iets zeggen over een ander geliefd onderwerp van rechts: ‘Bovendien dwingt de hoge belastingdruk, die zo kenmerkend is voor de verzorgingsmaatschappij, mensen die wel een baan hebben ertoe om allerlei laagwaardig werk zelf te doen’. Want nanny’s, werksters en hondenuitlaters zijn veel te duur in Nederland. Schande! Mees moet zelfs twee weken wachten tot er eindelijk plaats is bij haar manicure! Een ramp voor de emancipatie van de hoogopgeleide vrouw.

Want dat is de makke van de ideologie van Heleen Mees. Haar ideale maatschappij is die van de goedverdienende carrièrevrouw met een stevige opleiding. Het ‘feminisme’ van Mees is de hartenkreet van een verwende klasse van vrouwen met een hoog inkomen, die vinden dat ze buiten hun drukke baan om moeten kunnen leven als prinsesjes, omgeven door hofdames en lakeien.

Read Full Post »