Slow feminisme

Regelmatig maakt Waterlog plaats voor gastschrijvers. Deze keer is dat Irina van der Sluijs met een pleidooi voor ‘Slow feminism’.

Het zat me al een tijd niet lekker. Waarom al die aandacht voor Heleen Mees en consorten in het emancipatiedebat? Vanuit mediaoogpunt begrijp ik het wel. Nederlandse wereldvrouw die vanuit New York of Brussel haar macht te gelde maakt. Nooit te beroerd om harde uitspraken te doen of extreme standpunten in te nemen. Erudiet, welbespraakt, intelligent, verzorgd uiterlijk. Kortom, de ideale gast in praatprogramma’s en krantenrubrieken.

Wat irriteerde me? Het was geen aversie tegen de ‘powerfeministes’ in kwestie. Nee, ik heb achting voor hun werk en hun inzet tegen de onderdrukking van vrouwen. Ja, ik ergerde me aan hun eenzijdige kijk op emancipatie of beledigende verwensingen aan het adres van vrouwen die andere keuzes maken (Mees: ‘Ik weet heel goed dat dwangarbeid in strijd is met alle internationale verdragen, maar ik heb het soms zo gehad met de deeltijdfeministes die hun talenten verkwanselen dat ik hem morgen nog zou willen herinvoeren.’).

Maar dat was niet alles. Ik kon er de vinger niet op leggen totdat ik vorige week een artikel las van de hand van Iteke Weeda, emeritus-hoogleraar emancipatievraagstukken. Zij legt de nadruk op de statusverschillen tussen het mannelijke en het vrouwelijke. ‘Emancipatie’, schrijft ze, ‘verloopt nog steeds in een masculiene richting. De hele samenleving vermannelijkt. Je hoeft er de krant maar voor op te slaan, of de tv aan te zetten, of je hoort hoe sterk die tendens is.’ Verderop stelt ze: ‘De waarde van betaalde arbeid wordt gedefinieerd vanuit het –mannelijke- prestatie- en groeimodel, dat ook criteria aanreikt voor wat ‘top’ en ‘carrière’ inhouden.’

Read Full Post »

Slow Food. Een bezoek aan de Terra Madre

Helemaal in Middelburg? Veel Amsterdammers versleten mij voor gek dat ik dit weekend maar liefst tweeëneenhalf uur in de trein wilde gaan zitten voor de Terra Madre, een groot evenement van de Slow Food beweging. Maar enige slow travel voordat je kan genieten van al die verschillende smaaksensaties leek mij geen verkeerde keuze. Bijna kreeg ik spijt toen er een trein ontspoorde ergens tussen Den Haag en Rotterdam en het vervoer ontregeld was. Gek genoeg is het resultaat van zo’n vertraging echter dat je opeens in gesprek raakt met andere mensen. Alsof op zo’n non-moment, dat we wereld even iets minder gestructureerd is en het niet duidelijk is hoe de reis verder gaat, er ineens tijd is voor sociale interactie. Als het systeem even hapert, van slag is, lijkt het altijd alsof mensen levendiger worden. Geen gemopper, maar juist plezier en humor waren het resultaat van het falen van de NS.

Slow Food zou je ook kunnen zien als een organisatie die zich richt op juist die mooie dingen die net buiten het systeem vallen. Het is een internationale beweging die zich bezighoudt met het instandhouden en opnieuw uitvinden van voedselsoorten, ingrediënten en bereidingswijzen die door processen van modernisering en globalisering lijken uit te sterven. Er wordt daarbij de nadruk gelegd op eerlijke en milieuvriendelijke productie. De beweging combineert twee schijnbaar tegengestelde intenties: culinair genot en idealisme. De Terra Madre is een bijeenkomst voor ambachtelijke en kleinschalige producenten en is georganiseerd naar het voorbeeld van het gelijknamige, beroemde tweejaarlijkse evenement in Turijn. De manifestatie in Middelburg was de eerste van dit soort in Nederland. Eén van de tekenen dat het goed gaat met de Nederlandse Slow Food vereniging. Van een vrijwilliger begreep ik dat er de laatste maanden een opvallend grote aanwas van nieuwe leden heeft plaatsgevonden.

Read Full Post »