Publicist en ‘powerfeminist’ Heleen Mees is verliefd op New York. Die stad is in haar ogen een echte ‘kansenmaatschappij’. De ongereguleerde arbeidsmarkt en het lagere uitkeringsniveau maken dat mensen veel meer op zichzelf zijn aangewezen. Vanwege het ontbreken van een sociaal vangnet is iedereen gedwongen om te werken en voor zichzelf te zorgen. Meer dan 90% van de migranten zijn er dan ook aan het werk, inclusief 65% van de migrantenvrouwen.
New York biedt nieuwkomers veel meer mogelijkheden om zich te ontplooien dan de Nederlandse verzorgingsstaat. Die werkt voor migranten juist als een verstikkende deken en werkt achterstanden in de hand. Betaald werk is nu eenmaal de snelste weg naar emancipatie. New York is daarom het ultieme model van een ‘grenzeloze’ samenleving, een ware ‘talentenmagneet’ die behalve energie en opwinding ook nog eens een dorpse gemeenschapszin uitstraalt, zo juicht Mees in haar nieuwe bundel Tussen hebzucht en verlangen.
Het is grappig dat een Amerikaan als Russell Shorto, nu anderhalf jaar directeur van het John Adams Institute te Amsterdam, op zijn beurt juist verliefd is geworden op Nederland. In een opvallend artikel in het New York Times Magazine (3.5.09) onder de titel ‘Going Dutch’ zet hij Heleen Mees min of meer op haar kop. In een nog recenter artikel in NRC Handelsblad (16.5.09) voorspelt hij dat het Nederlandse sociale zekerheidsstelsel juist in economische crisistijd een voorbeeld kan worden voor Amerika.
In de VS wordt het leven anders dan in Nederland geregeerd door angst. Dat is de keerzijde van het Amerikaanse individualisme en de cultus van onafhankelijkheid, die van iedereen een cowboy maakt die eenzaam over de prairie zwalkt. Er zijn in de VS momenteel 47 miljoen onverzekerden, en de dakloosheid van voormalige kostwinners uit de middenklasse neemt toe. Terwijl het in Amerika ‘ieder voor zich’ is, koop je in Nederland sociale zekerheid via je belastingcenten, zodat je het hier ‘niet als eenling tegen de wereld opneemt, maar samen met de maatschappij optrekt’.
De Nederlandse die haar tijd verdeelt tussen Amsterdam en New York en de Amerikaan wiens ‘persoonlijke proefrit’ met het Nederlandse systeem hem nogal is bevallen, schetsen twee verschillende beelden van de ‘kansenmaatschappij’. Al doende tekenen zij in spiegelbeeld ook de voordelen en nadelen van beide uit. Het Nederlandse systeem van consensusvorming en risicospreiding schept een basaal gevoel van zekerheid, maar leidt tot gebrek aan scherpte, energie, creativiteit en flexibiliteit. Het Amerikaanse ideaal van onafhankelijkheid, van het aangaan van risico’s en de wil om te winnen (‘beklimmen, die maatschappelijke ladder’) spreekt individuen aan op hun wil om het beste uit zichzelf te halen, maar tendeert volgens Shorto naar roekeloosheid. In de VS is altijd heimwee naar het Wilde Westen; maar die nostalgie is de afgelopen maanden deels omgeslagen in paniek.
Mees ziet vooral kansen voor de laagopgeleide onderklasse in de persoonlijke dienstverlening: baantjes als portier, poetsvrouw of opzichter in woongebouwen, als kindermeisje, hondenuitlater, taxichauffeur of koerier, of als eigenaar/bediende van winkeltjes die de hele week open zijn. Dat zijn voor een deel banen die in Nederland niet bestaan: waterschenkers in restaurants, liftbedienden in wolkenkrabbers, schoenpoetsers. In Nederland worden migranten volgens Mees veel te snel afgekeurd of kansloos geacht omdat ze de taal niet spreken, de weg niet kunnen vinden of onvoldoende arbeidsmarktkwalificaties hebben. De verzorgingsstaat schept daarmee een groep die permanent afhankelijk wordt van uitkeringen. Laagopgeleiden worden gedwongen tot inactiviteit, en krijgen geen kans hun individualiteit te ontwikkelen. Voor grote groepen migranten dreigt een ‘gesubsidieerd isolement’, zodat de verzorgingsstaat de segregratie in plaats van vermindert juist bevordert.
Mees heeft gelijk wanneer zij de Nederlandse verzorgingsstaat verwijt in dit opzicht een achterstandsmachine in plaats van een kansenmachine te zijn. Betaald werk is inderdaad de snelste weg naar emancipatie, en mensen kunnen sterker worden geprikkeld om voor zichzelf te zorgen, volgens het ideaal van economische zelfstandigheid voor iedereen. Maar de prijs die Mees daarvoor bereid is te betalen is hoog. Ook letterlijk: als betaald werk het alfa en omega is van zelfverwerkelijking en emancipatie, weegt het pure geld verdienen om te overleven al gauw zwaarder dan de inhoud van het werk.
Dat mensen worden veroordeeld tot allerlei laagwaardige, eentonige, uitputtende en soms vernederende baantjes, en dat ze soms moeten jongleren met 2 of 3 van die junkbanen om überhaupt het hoofd boven water te kunnen houden, is blijkbaar minder belangrijk dan het pure feit dat ze economisch actief zijn. Maar het is ook de kwaliteit van de arbeid die emancipeert. En als er nauwelijks vooruitzichten bestaan op beter werk en sociale stijging, zoals in het geval van miljoenen working poor in de VS, kent de kansenmaatschappij van Mees nog steeds een harde drempel aan de onderkant.
Volgens recente cijfers groeit ook in Nederland het aantal werkende armen, die vaak een aantal laagbetaalde baantjes combineren. 1,25 miljoen mensen zitten aan de onderkant van de arbeidsmarkt, hun aantal is de afgelopen dertig jaar verdubbeld, en hun kans op doorstroming naar beter werk is klein. Mees zegt dat ze nooit heeft begrepen waarom een onderklasse van werkende armen een groter probleem zou zijn dan een onderklasse van arme uitkeringstrekkers. Mij lijken die twee problemen ongeveer even groot. Natuurlijk is het beter om een baan te hebben dan een uitkering; maar het is nog beter om een baan te hebben die zelfrespect, voldoening en vooruitzichten biedt dan een wegwerpbaan die je veroordeelt tot vernederende armoede en een bijna erfelijke lage status.
De hoge belasting- en premiedruk van de verzorgingsmaatschappij dwingt mensen volgens Mees om allerlei laagwaardig werk zelf te doen, omdat dit te kostbaar zou zijn om uit te besteden. Een goede nanny is onvindbaar of onbetaalbaar. Dat ontmoedigt bijvoorbeeld hoogopgeleide vrouwen om een volwaardige carrière te ambiëren. Maar Mees miskent dat mensen ook geïnteresseerd kunnen zijn in een betere mix van arbeid, zorg en vrije tijd en dat ze lijden onder de combinatiedruk en prestatiedrang van een hooggestresste samenleving. Misschien vinden mensen het gewoon aangenaam om een dag in de tuin te werken of het plafond te witten. Of vinden hoogopgeleide vrouwen het prettiger om de tijd te hebben om te ‘tutten’ met hun kinderen in plaats van supersnel carrière te maken en door het glazen plafond heen te breken.
De Amerikaanse overwerktheid en stresscultuur staan hier tegenover de relatief ontspannen arbeidssamenleving die onder andere wordt mogelijk gemaakt door een hoger niveau van sociale zekerheid. Mees omarmt daarentegen een puur individualistische kansenmaatschappij waarin het ‘ieder voor zich’ is, de kwaliteit van het leven er minder toe doet, en het ethos van de workaholic overheerst. Waarom bijvoorbeeld die exclusieve focus op junkbanen in de persoonlijke dienstverlening, op de private markt? De hogere belastingdruk in het Nederlands-Europese sociale model kan ook worden ingezet voor de schepping van een groter aantal gesubsidieerde banen voor lager opgeleiden in de openbare ruimte en de publieke dienstverlening (zoals de zorg of het onderwijs), waarbij de kwaliteit van de arbeid beter kan worden bewaakt.
Met haar exclusieve nadruk op voltijds betaald werk, ook voor hoogopgeleide vrouwen, overgeneraliseert Mees haar eigen wereld, die van de succesvolle, hardwerkende (vrouwelijke) single in een harde kansenstad als New York. ‘Mensen moeten werken, want alleen zo ontwikkelen we onze samenleving, onze individuele talenten, zelfrespect en economische onafhankelijkheid’, zo zegt ze haar partij na, die niet toevallig de Partij van de Arbeid heet. Maar in een werkelijk sociale kansenmaatschappij moet iedereen ook de kans hebben om wat minder te werken, en soepeler te kunnen switchen tussen werk, zorg, gezin en vrije tijd. Cowgirl Mees heeft die laatste drie niet. Het is riskant om je eigen ethos op die manier aan iedereen te willen opdringen.
(eerder gepubliceerd op www.managerenliteratuur.nl)
Miljoenen mensen voelen zich thuis is een warm en subtropisch klimaat, hele volksstammen prefereren daarentegen een koelere zone en verkassen tijdens de zomervacantie naar de Scandinavise landen. Pels heeft er duidelijk moeite mee dat te begrijpen. Want de mens reageert op leef-arbeids- en woonklimaat identiek. De manier waarop wij, Nederlanders leven, is in overeenstemming met ons volkskarakter en wie dat gaat vergelijken met andere volkeren , vergelijkt verschillende grootheden. New York heeft veel te bieden, zeer veel, maar je moet in dat jasje passen om je er permanent thuis te voelen. En mevrouw Heleen Mees past blijkbaar in dat jasje zoals zeer veel andere Nederlanders en daar is niets mis mee. Ik beschik niet over cijfers maar waarschijnlijk verdienen duizenden Nederlanders daar een goed stuk brood.
Europeanen zijn geen Amerikanen, het omgekeerde wel, hun roots liggen bij ons. Toen echter, berooide, aan de grond geraakte, vervolgde en avontuurlijke Europeanen massaal naar Amerika togen , van af 1700 in steeds dikkere stromen, om daar een nieuwe natie te vormen, kwàm die natie er en was gegrondvest op andere normen en waarden dan die van ons. De in Amerika aankomende landverhuizer had vanaf het moment van aankomst voor zichzelf te zorgen en daar was hij mentaal op voorbereid. Die mentale instelling, pragmatisch en actief, is nog steeds springlevend in het bijzonder in New York waar ooit de grote schepen hun massa emigranten aan wal zetten.
De meest multiculturele stad ter wereld heeft een bevolking die echt New York’s is, een stad dus waar aarts-New Yorkers leven. Met hun way of live , ontstaan uit het verleden, met de gedragingen van het verleden, een stad die bruist en het volledige etmaal wakker is , waar je overdag kunt slapen en ’s nachts om 3 uur ergens kunt dineren en diezelfde nacht om 5 uur in een apotheek terecht kunt. Wij, Nederlanders, zouden dat verbieden, zoals we zoveel bedisselend hebben verboden. Want wij keuren dat vrij gevochten gedrag af, betweterig als we zijn. Bovendien zijn wij erg lekker met onszelf , onze sociale wetgeving, kan veel beter, maar is toch een voorbeeld voor Amerika en die boodschap straalt het artikel van Pels uit.
Sedert het “zelfredzaamheid- idee ” in ons politieke bestel werd opgenomen, de AWW werd gereorganiseerd en de zorgbudgetten nauwkeuriger werden vastgesteld, is Nederland ook op pad gegaan naar een andere samenleving. Wie vroeger VVD stemde en van politieke overtuiging niet is veranderd ziet zichzelf heden ten dage tot zijn verbazing niet meer rechts van het politieke spectrum staan maar ergens in het midden. We zijn met z’n allen naar het midden opgeschoven. Volgens de laatste peilingen ( 20 Mei ) van de politieke barometer hebben de twee echt socialistische partijen ( SP en GL ) tesamen 22 zetels , uiterst rechts ( PVV) heeft er 24 gekregen , de rest bevindt zich in het politieke centrum. Welk een duidelijk signaal geeft de samenleving hiermede af !
Wij Nederlanders keuren veel af en zelden wat goed, ook dat ligt in ons volkskarakter.
Shorto’s sprookjesland bestaat niet
Vorige week bejubelde Russell Shorto op deze pagina’s de Nederlandse verzorgingsstaat. Shorto woont sinds anderhalf jaar in Amsterdam en is blij verrast met de kinderbijslag die hij ieder kwartaal ontvangt en het geld voor de schoolboeken van zijn kinderen. Volgens Shorto is het toptarief voor de inkomstenbelasting van 52 procent slechts een bescheiden prijs voor al dat schoons.
Het is niet zo vreemd dat Shorto de Nederlandse verzorgingsstaat als een weldaad ervaart. Als expat profiteert hij van een korting van 30 procent op zijn inkomstenbelasting voor een periode van tien jaar. Gewone stervelingen daarentegen worden geconfronteerd met een marginaal tarief van meer dan 55 procent over iedere euro die ze verdienen (bron CPB). Shorto verzuimt verder melding te maken van het feit dat in Nederland de prijs van een liter benzine drie keer zo hoog is als in de Verenigde Staten en dat over de meeste aankopen 19 procent BTW verschuldigd is. In de Verenigde Staten is de onroerendzaakbelasting weliswaar hoger dan in Nederland, maar die werkt veel minder verstorend dan de hoge loon- en inkomstenbelasting en omzetbelasting.
Het belangrijkste bezwaar tegen zijn betoog is dat de verzorgingsstaat veel minder gunstig uitpakt voor laagopgeleide migranten dan voor kenniswerkers als Shorto. Hoewel men zou denken dat een ‘zorgzame’ staat voor een hogere kwaliteit van leven zorgt dan een ‘onzorgzame’ staat, blijkt het tegendeel het geval. De verzorgingsstaat is als een verstikkende deken voor de grote groepen migranten die de afgelopen decennia naar Nederland zijn gekomen om hun geluk te beproeven. Door de hoge arbeidskosten (15 tot 20 euro per uur op minimumloonniveau; bron CPB) kunnen veel laagopgeleide migranten geen baan vinden en worden zo gedwongen hun leven door te brengen in een gesubsidieerd isolement. In Nederland doen migranten van 15 tot 65 jaar bijna vier keer zo vaak een beroep op een uitkering als andere mensen in die leeftijdscategorie. Ook in de criminaliteitsstatistieken zijn migranten oververtegenwoordigd.
In New York is het precies andersom. Migranten belanden er minder vaak in de criminaliteit en zijn minder vaak werkloos. Het bruto minimumloon is met 7 dollar 25 lager dan in Nederland maar dankzij de Earned Income Tax Credit (EITC) houden mensen met een jaarinkomen tot 37 duizend dollar netto meer inkomen over dan ze bruto verdienen. De hoogte van de EITC hangt af van de hoogte van het inkomen en de gezinssamenstelling en beloopt maximaal 4800 dollar per jaar. Op deze manier blijven de bruto loonkosten relatief laag waardoor er veel banen worden gecreëerd aan de onderkant van de arbeidsmarkt, zowel in de publieke sector als in de marktsector. Het gebouw waar ik woon in Brooklyn, bijvoorbeeld, is onderverdeeld in 85 appartementen. The Sweeney Building biedt werk aan zes mensen op fulltime basis en aan twee mensen op parttime basis. Op mijn sportschool in Chelsea (die onderdeel uitmaakt van het Chelsea Piers complex) werken alleen al honderd mensen fulltime en nog eens vijftig mensen parttime.
In Nederland bestaan zulke banen niet. In plaats daarvan is er een labyrint aan uitkeringsregelingen dat moet verbloemen hoeveel mensen onder 65 jaar van een uitkering leven. Zodoende kon burgemeester Cohen tijdens de Henri Polaklezing op 14 mei met droge ogen beweren dat Nederland het in internationaal perspectief goed doet op het punt van werkgelegenheid, terwijl ruim anderhalf miljoen mensen onder de 65 jaar op een uitkering zijn aangewezen. Als de economische crisis zich doorzet, waar het alle schijn van heeft, zullen dat er binnen afzienbare termijn twee miljoen zijn; dat is meer dan een kwart van de beroepsbevolking.
Sinds de eeuwwisseling heeft Nederland te maken met een ongekende uitbarsting van politiek geweld en antimigranten sentimenten. In 2002 werd Pim Fortuyn op het Mediapark in Hilversum op korte afstand neergeschoten en gedood. Volgens opiniepeilingen maakte de populistische Fortuyn een reële kans om premier te worden na de verkiezingen die een week later werden gehouden. In 2004 werd Theo van Gogh in Amsterdam op brute wijze vermoord door Mohammed B. Op diens lichaam was een doodsbedreiging aan het adres van het toenmalige Tweede-Kamerlid Ayaan Hirsi Ali vastgepind die vervolgens het land moest ontvluchten.
Op koninginnedag werd de nationale feestparade wreed verstoord door een kaalgeschoren autobestuurder die met zijn Suzuki Swift op het publiek inreed en daarbij acht mensen doodde. Volgens de politie had Karst T. het gemunt op de koninklijke familie. De afgelopen jaren heeft koningin Beatrix zich ingezet om de spanningen tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Nederland te verminderen, tot groot ongenoegen van Geert Wilders. Toen Beatrix afgelopen december in haar kersttoespraak opriep tot tolerantie eiste de PVV-leider dat de koningin niet langer deel zou uitmaken van de regering. Als er vandaag verkiezingen zouden worden gehouden zou de PVV van Geert Wilders volgens de opiniepeilingen de grootste partij van het land kunnen worden.
Russell Shorto is onwaarachtig als hij de Nederlandse verzorgingsstaat afschildert als een sprookje dat bewaarheid is geworden zonder ook maar een verband te leggen met Fortuyn, Van Gogh en Wilders. Shorto is duidelijk een passant die zich geen zorgen hoeft te maken over de toekomst van het land waar ik ben opgegroeid.
http://www.nrc.nl/international/opinion/article2248923.ece/Going_Dutch_Not_So_Fast!_
Meesisme
Verkiezingen voor het Europees Parlement met als resultaat een flink verlies voor de PvdA. Handen gaan in het haar van veel PvdA-prominenten. Waar ligt het aan? Was onze campagne niet duidelijk genoeg? Is onze genuanceerder boodschap niet over gekomen? De partijen met heldere standpunten over Europa, de PVV, D66 en GroenLinks hebben gewonnen.
Natuurlijk was de campagne van de PvdA opportunistisch. Ze had geen duidelijke boodschap over Europa. Ze vertelde niet dat de oude tijden van de gulden niet terugkomen. Om niet te spreken over Balkenende’s VOC waarmee Nederland de wereldzeeën onveilig maakte. Dat kan niet meer en daar moet je helder over zijn. Europa is de nieuwe spelbepaler.
Maar dat slechte verhaal over Europa is niet de hoofdoorzaak. De uitslag van de Europese verkiezingen volgde de teneur van de peilingen over de landelijke politiek. Dat geeft evenmin een florissant beeld voor de PvdA. Wat is er dan aan de hand?
De PvdA leidt aan Meesisme – een woord afgeleid van de ideeën van Heleen Mees. Ik schatte Mees aanvankelijk in als behorend tot de extreme rechtervleugel van de VVD. Maar het blijkt dat zij lid is van de PvdA. Soit, in elke partij lopen wel vreemde vogels rond, deze Mees kan er ook nog wel bij. Edoch, zij is niet zomaar lid, zij is voorzitter van de PvdA-New York. Ver weg ja, maar toch een niet onbelangrijke functie. Het is onvoorstelbaar dat zij als representant van de PvdA zo’n functie kan vervullen. Welke arbeider kan Mees voorstellen als opkomend voor zijn belangen: minimumlonen moeten worden afgeschaft en twee banen horen normaal te zijn voor de minder fortuinlijken om het hoofd boven water te houden.
Nu is Mees misschien een extreem voorbeeld. Maar zij is een voorbeeld van een algemeen gevoelen. Veel PvdA-prominenten hebben niet de minste affiniteit met de belevingswereld van de werkende klasse. Dat voelt men aan. Dan hoef je dat niet expliciet te verwoorden, zoals Mees, maar er zijn volop non-verbale uitingen die zoiets overbrengen.
De ideologische veren zijn in de jaren negentig afgeschud. Dat luchtte op, een hoop ballast minder. Toentertijd voorzag men geen problemen. De goodwill van jarenlange strijd hing nog om de PvdA. Maar inmiddels met de nieuwe Mees-achtige veren lijkt de PvdA een structurele laagvlieger.
Moet juffrouw Mees niet eens gewoon uit haar ivoren toren afdalen en zich realiseren dat ze in het dure appartementencomplex en op haar sjieke sportschool bediend wordt door mensjes die waarschijn;lijk twee banen moeten hebben omdat ze bijna niets verdienen ?
Ik vrees echter dat in Haar Hoger Sferen nog niet is doorgedrongen dat niet iedereen een onduidelijke, maar blijkbaar riant betalende baan heeft die iemand de gelegenheid geeft het hele jaar door het vliegtuig heenenweer te nemen om hier om de twee zinnen “New York”, “O,ja, bij Ons in New York” te roepen ….. ?
Ik zou Onze PowerFeministe wel eens willen horen over volledige banen voor vrouwen nadat ze twee weken achter de kassa bij de ALDI heeft gezeten …… voor het minimumloon zonder uitzicht op ooit iets beters …..
Maar ze is zo Geniaal in zelfpromotie dat niemand die vragen durft te stellen …
Teveel Geld, Teveel Vliegtuig, Teveel New York, New York, Te weinig Verstand, Veelteveel Mees .
joep steinmeijer
Aan Joep Steinmeijer,
Mijn doormen in New York (vijf in totaal) worden grif beloond voor hun diensten: ruim 50.000 dollar per jaar bij een 40-urige werkweek. De superintendent verdient meer, de geniter minder maar hij is begin twintig dus zou in Nederland onder het minimumjeugdloon vallen en veel minder verdienen. De cleaning lady werkt halve dagen, ik ken haar salaris niet maar voor het schoonmaken van mijn appartement (ca 4 uur werk) vraagt ze 100 dollar. En ze maakt bij veel bewoners het appartement schoon. De werkgever (lees: de bewoners) betaalt daarnaast ook de ziektekostenverzekering voor zijn hele gezin en betaalt mee aan de pensioenvoorziening.
De sportinstructeurs worden erg goed betaald in New York, en ook schoonmaakpersoneel verdient in ieder geval het minimumloon van 7,25 per uur maar meer waarschijnlijk 10 dollar per uur. Door de EITC is het netto loon in beginsel hoger dan het bruto inkomen (maar dat hangt af van het partnerinkomen en het aantal kinderen).
leuk voor de werkster en de conciërge ……. beter dan die $7,25, waar andere mensen dus verder alles van moeten betalen; en dat in NewYork …. er zal van dat minimumloon dus weinig overblijven …..
met mijn overige opmerkingen bent u het dus eens, mag ik aannemen ….
of zien we u binnenkort achter de kassa bij de ALDI om ook daar De Boodschap uit te dragen … en waar u pas vertrekt wanneer uw collega’s kunnen zwaaien met weekendretour’tjes Ankara …. of Sao Tomé ?
vrgrjoep
Ik reageer nooit op domme opmerkingen (deze reactie is bij wijze van uitzondering)
[quote]
Ik zou Onze PowerFeministe wel eens willen horen over volledige banen voor vrouwen nadat ze twee weken achter de kassa bij de ALDI heeft gezeten …… voor het minimumloon zonder uitzicht op ooit iets beters …..
[unq]
geen reactie op een alleszins normale vraag ….
QED
Quote Heleen Mees: Ik reageer nooit op domme opmerkingen (deze reactie is bij wijze van uitzondering).
Wat een arrogantie, maar vooral zwaktebod.
De powerfeministe heeft alleen maar spierballen waar ze kan scoren en waardering krijgt kennelijk.
Over het feminisme van Mees:
Vrouw en paard is een aanfluiting voor vrouwen als boegbeeld. Puberaal gekeuvel op een bank om vooral te bewijzen dat vrouwen meer in hun mars hebben dan mannen. Ik persoonlijk word er niet vrolijk van en voel me totaal niet aangetrokken tot de denkbeelden van mevrouw Mees als vrouw zijnde. Jezelf bewijzen doe je op heel andere manieren dan op een bank op de televisie en bovendien heb ik niks te bewijzen. Ik ben gewoon wie ik ben en daarmee basta.
Dat opgelegde feminisme als verplichting om mee te mogen tellen in de maatschappij is een staaltje superoriteitsdenken van jewelste. Alsof vrouwen die heel bewust andere keuzes maken een stel domme ganzen zijn die zich alleen maar door mannen de wacht aan laten zeggen. Laat me niet lachen zeg.
Er bestaan ook vrouwen met gezonde verstand en ballen die juist niet de keuzes van Mees prefereren maar de tegenhangers daarvan.
beste (anonieme) Meander ,
niet zo mopperen op M&P, die meiden doen het best aardig ….. veel gekwetter, niet eens zoveel gekakel ….. meeste kijken tamelijk nuchter tegen de wereld aan …. behalve juffrouw E.Etty, die als excommie gewend is in leugens te leven ….. er zit en maar één bij die anderen een fulltime baan aan wil praten ….. iets dat ze zelf nooit zou doen …. als ze de hele %^&$$# dag bij de Aldi moest zitten tenminste …. 48 weken per jaar ….. dat is pas hypocrisie ….
ik denk overigens dat veel vrouwen meteen zouden kiezen voor iets flitsends in Amerika met een mooie flat met een portier met een gegallonneerde pet op en een werkster en een sportschool vol gespierde mannen en meer van die natte dromen ….. maar in de echte wereld is dit deeltje van de Bouquetreeks voorbehouden aan de enkeling die een ster is in zelfpromototie ….
vrgrjoep
in laatste woord hierboven ‘to’ teveel ….. emoties …. al die emoties …… toveel emoties …..
Als er over een maand een VVD, PVV, CDA-kabinet is, ben ik benieuwd of Dick Pels en Russell Shorto nog steeds de loftrompet steken over de Nederlandse verzorgingsstaat.
Zijn alle luie intellectuelen als Russell Shorto en Dick Pels tevreden nu het kabinet-Wilders is aangetreden en de verzorgingsstaat is veiliggesteld? De gratis schoolboeken verdwijnen overigens wel.