De migratie is een ‘brutal bargain’, aldus Paul Scheffer in zijn boek Het land van aankomst. In plaats van verrijking en winst levert zij eerder vervreemding en verlies op. De ingezetenen grijpen gemakkelijk terug op een verkrampt en nostalgisch beeld van de eigen Nederlandse cultuur en gemeenschap. Maar die kramp bestaat ook bij de migranten, die te lang zijn blijven vasthouden aan de illusie van terugkeer en het behoud van een Anatolische of Riffijnse dorpscultuur in de grote Nederlandse stad. Scheffer vindt de afweerreactie hierop van autochtone Nederlanders begrijpelijk, en hekelt het feit dat die lang is gekleineerd als vreemdelingenhaat.
We moeten die dubbele kramp overwinnen en op zoek gaan naar een nieuw ‘wij’. Maar die zoektocht werd lange tijd verhinderd door de neiging van multiculti’s om de eigen cultuur en identiteit te verwaarlozen, en het omgekeerde streven van vele migranten naar behoud van eigen cultuur en identiteit. De multiculti’s wilden niet zien dat dit ook het behoud betekende van religieuze bigotterie, de onderdrukking van meisjes en vrouwen, herkomst-nationalisme en een machistische eercultuur.
De vorming van dat nieuwe ‘wij’ vergt dus zelfonderzoek en zelfkritiek van beide kanten. Maar vreemd genoeg verwacht Scheffer die kritische houding wél van multiculti’s, moslims en migranten, maar veel minder van de onzekere autochtonen die krampachtig blijven vasthouden aan hún Nederlandse cultuur en identiteit. Hij toont zoveel begrip voor het onbehagen van de Verdonk-, Wilders- en Marijnissenstemmers (zie zijn felle reactie op Máxima) dat hun nationalistische behoudzucht min of meer wordt vergoelijkt. (meer…)
Waterlog 