Waterlog geeft graag ruimte aan gastloggers. Vandaag aan Christian Jongeneel, wetenschapsjournalist, en auteur van het onlangs verschenen boek ‘Het zit in een lab en het heeft gelijk‘. Maar ook politiek weblogger – deze keer over de Leefbaar Rotterdam en haar positieve invloed op de multiculturele samenleving.
In de multiculturele samenleving lijkt een enorme kloof te gapen tussen enerzijds Nederlanders die zich in hun identiteit bedreigd voelen en anderzijds kosmopolitische Nederlanders en allochtonen. De ene groep wil confrontatie, zo wil het cliché, de andere thee drinken. De oplossing ligt als altijd in het midden, maar politici kunnen beter een ‘gecontroleerde confrontatie’ aangaan, dan al te opzichtig het compromis zoeken.
Op 9 februari 2006 ging Dona Daria open, een fusie van vijf allochtone vrouwenorganisaties en het vrouwenhuis Rotterdam. Er was een fraai pand ingericht, de hapjes waren klaar en in een bijzaaltje stond een groep nerveuze meisjes in klederdracht gereed voor een dansje. Toen was het woord aan de wethouder, Marianne van den Anker, van Leefbaar Rotterdam (LR). Iedereen hield zijn hart vast. Wat voor verschrikkelijke dingen zou ze gaan zeggen?
Van den Anker maakte van haar hart geen moordkuil. Ze was blij dat de zes groepen nu eindelijk bij elkaar zaten, want dat was toch veel beter dan allemaal in eigen culturele kring blijven hokken. En als de groepen niet hadden willen meewerken, had ze toch echt de subsidies ingetrokken. De stemming raakte wat bedrukt, harde woorden pasten niet op een feestje. Pas toen Van den Anker vertrokken was, werd het gezellig.
Twee jaar later is iedereen aan de nieuwe situatie gewend. Met haar harde ingreep heeft Van den Anker bevolkingsgroepen bij elkaar gebracht die voorheen nauwelijks contact met elkaar hadden. Diezelfde Van den Anker werd door premier Balkenende op de vingers getikt, toen ze een verband legde tussen de islam en onrecht jegens vrouwen.
Dat was bij gelegenheid van een van de ‘islamdebatten’, de confronterende dialogen die het college onder leiding van LR met de moslimgemeenschappen in de stad was aangegaan. Daarvoor had het ook niet geschroomd Tariq Ramadan uit te nodigen, een moderne moslimfilosoof wiens standpunten niet altijd van controverse ontbloot zijn. Als er maar onverbloemd gedebatteerd werd. Die debatten brachten ook de opkomst van een nieuwe generatie jonge moslims en moslima’s, die niet bang waren zich verbaal luid te weren. Achteraf constateerden velen dat de toon van de discussie op gezette tijden behoorlijk onaangenaam geweest was, maar dat het wel louterend gewerkt had. (meer…)
Waterlog 